Ostrów, to wieś nowoczesna, dobrze zagospodarowana, czysta i schludna. Dużo się tu inwestuje, zwłaszcza w dziedzinie infrastruktury komunalnej. W ostatnich latach powstało szereg niewielkich firm prywatnych, rozwinęły się usługi, handel. Bliskość Ropczyc, położenie przy ważnej trasie komunikacyjnej do Mielca, aktywność mieszkańców stwarzają obiecujące perspektywy na przyszłość.
Postacią zasługującą na pamięć jest nieżyjący już Jan Stręk, zbieracz pamiątek przeszłości, zabytków związanych z kulturą ludową, rzeźbiarz i pszczelarz. Jego zagroda, wypełniona eksponatami, budzi powszechne zainteresowanie. Gospodarz chętnie przyjmował turystów, oprowadzał ich po swoim "skansenie", opowiadał o historii wsi i własnych, ciekawych przeżyciach.
W zagrodzie Jana Stręka
Obok głównej, przecinającej wieś drogi stoi drewniany, niewielki kościół parafialny p.w. Matki Boskiej Królowej Polski.
Wzniesiony w latach 1921 - 1923 według projektu Piotra Damaszka, zniszczony częściowo w 1944 roku, został po wojnie odbudowany. Plan budowli nawiązuje do typowych schematów, w oparciu o które wznoszono drewniane kościoły na całym obszarze Małopolski. Popularność i funkcjonalność tego typu świątyń zadecydowała o wzniesieniu tutaj podobnego kościoła. Prostotę podkreślają ściany roczłonkowane jedynie oknami, brak potężnej wieży, skromność założenia.
Piękne jest wnętrze świątyni spowite łagodnym, złotawym światłem, urządzone ze smakiem, łączące się harmonijnie z urodą architektury. Zabytkowymi elementami są: drewniana, późnobarokowa ambona (II poł. XVIII w.) pochodząca z kościoła w Lubzinie, prospekt organowy z początków XIX stulecia, przywieziony z kościoła kapucynów w Sędziszowie oraz obraz Matki Boskiej Królowej Polski malowany w 1938 roku przez Józefa Pochwalskiego.
Kościół w Ostrowie
W świątyni zachowało się haftowane umbrakulum z początku XVIII w. Ten unikalny w regionie zabytek zdobi Arka Przymierza i Duch Święty pod postacią gołębicy - wykonane haftem płaskimi nićmi kolorowymi, złotymi i srebrnymi.
Drugim obiektem sakralnym jest murowana kaplica z początku XX w. Neogotycka, współcześnie odnowiona budowla, opięta na narożach szkarpami, ma w bocznych elewacjach wysokie, ostrołukowo wykrojone okna a od frontu trójkątny szczyt z okulusem i arkadkowym fryzem. Prostokątny otwór drzwiowy otacza plastyczny portal, ponad dwuspadowym dachem wyrasta ażurowa wieżyczka sygnaturki.